Podczas ostatniego spotkania Dyskusyjnego Klubu Książki omówiłyśmy dwie pozycje: „Zaginioną wiolonczelistkę” Anny Bałenkowskiej oraz „Maria Montessori. Historia prawdziwa” Grazii H. Fresco. Nasze rozmowy były pełne refleksji i wrażeń, choć opinie na temat obu książek znacznie się różniły.
„Zaginiona wiolonczelistka” wywołała mieszane uczucia. Choć doceniłyśmy szczegółowe odwzorowanie świata muzyki klasycznej, które świadczy o solidnym przygotowaniu autorki i znajomości tematu, ogólnie książka nie wzbudziła w nas większych emocji. Najbardziej krytykowany był język oraz powolne tempo akcji, które dla wielu z nas sprawiło, że lektura była miejscami nużąca. Zgodnie stwierdziłyśmy, że książka raczej nie zapadnie nam w pamięć na dłużej, ponieważ brakowało jej elementu, który pozostawia trwały ślad w odbiorcy. Mimo to doceniłyśmy próby autorki w pokazaniu skomplikowanych relacji międzyludzkich i pasji, jaka towarzyszy życiu artystów.
Zdecydowanie więcej entuzjazmu wzbudziła druga omawiana książka — „Maria Montessori. Historia prawdziwa”. Dyskusja na jej temat była ożywiona i owocna, co w dużej mierze wynikało z faktu, że część klubowiczek ma bogate doświadczenie pedagogiczne. Książka stała się dla nas punktem wyjścia do rozmów na temat metod nauczania Montessori i ich znaczenia w dzisiejszej edukacji. Doceniłyśmy niezwykłe życie Marii Montessori oraz rewolucyjny wpływ jej metod na rozwój dzieci. Choć same zasady Montessori wzbudzały naszą ciekawość, uznałyśmy, że książkę można było znacznie skrócić — momentami była zbyt rozwlekła i szczegółowa, co osłabiało naszą koncentrację.
Podsumowując, dyskusja nad obiema książkami przyniosła interesujące wnioski. „Zaginiona wiolonczelistka” choć wartościowa pod względem wprowadzenia nas w świat muzyki, nie wywołała głębszych refleksji. Natomiast „Maria Montessori. Historia prawdziwa” sprowokowała długą i inspirującą wymianę poglądów, szczególnie w kontekście jej edukacyjnych metod, które okazały się niezwykle interesujące dla wielu z nas.
